Strona:Pisma Henryka Sienkiewicza (1883) t. 5.pdf/244

 — Widzisz tę jasność? Wiesz, głupi, co to jest? To krew. Tu jest Polska, niby nasz kraj: rozumiesz? A hen tam daleko, gdzie się tak świeci, to właśnie Francya....
 — A prędko zajedziewa?
 — Albo ci pilno? Mówią, że okrutnie daleko. Ale nie bój się: Francuzy wyjdą naprzeciw...
 Bartek zaczął pracować ciężko swoją pognębińską głową. Po chwili spytał:
 — Wojtek?
 — Czego?
 — A na ten przykład, co to za naród te Francuzy?
 Tu uczoność Wojtka ujrzała nagle przed sobą dół, w który łatwiéj jéj było wlecieć z głową, niż wylecieć napowrót. Wiedział, że Francuzy, to są Francuzy. Słyszał coś o nich od starych ludzi, którzy mówili o nich, że zawsze wszystkich bili; nakoniec wiedział, że to jacyś bardzo obcy ludzie: ale jak to tu wytłómaczyć Bartkowi, aby i on wiedział, jak dalece obcy.
 Przedewszystkiem tedy powtórzył pytanie:
 — Co to za naród?
 — A juści.
 Trzy narody były znane Wojtkowi: w środku „Polaki,” z jednej strony „Moskale,” a z drugiéj „Niemcy.” Ale Niemców były różne gatunki. Chcąc więc być jasnym więcéj, niż ścisłym, rzekł:
 — Co to za naród Francuzy? Jak ci powiedzieć: musi takie Niemcy, tylko jeszcze gorsze...
 A Bartek na to:
 — O, ścierwa!
 Do téj pory żywił względem Francuzów jedno tylko