Za mnożącemi się jednak z roku na rok wskazaniami i potrzebami nie umiano również raźno i większymi wkładami nadążyć i zdrojowisko postawić na odpowiedniej stopie. Większa jednolitość działania datuje się od r. 1844 wraz z oddaniem zarządu zdrojowiska w ręce specjalnego komitetu rządowego i z wyasygnowaniem sumy 12000 rb. na wkłady. Z tą pomocą wzniesiono w r. 1849 pierwszy, duży, murowany gmach łazienek o 36 wannach, istniejący do dziś dnia, t. zw. Nr. I zakładu kąpielowego komitetowego.[1]
Silniejszą pobudkę do szybszego rozwoju zdrojowiska dało w r. 1866 przeprowadzenie odnogi kolejowej a Aleksandrowa Pogranicznego do Ciechocinka, dalej odprzedaż w r. 1871 osobom prywatnym 15 dziesięcin gruntu, okalającego zakład kąpielowy, dla pobudowania domów i willi, a reszcie zabezpieczenie Ciechocinka od sporadycznych wylewów Wisły przez wzniesienie kosztem 38000 rb. wału ochronnego na przestrzeni sześciu wiorst. Łączy się z tem celowo wzniesienie podobnego wału ochronnego i w północno-zachodniej stronie Ciechocinka r. 1895, który zamyka okres znaczniejszych inwestycyj następowem rozszerzeniem Łazienek Nr. I, budową nowych Nr. II, jakoteż kursalu, z galerją spacerową, salą balową, zakładu kąpieli błotnych, natrysków solankowych, rozszerzenia
- ↑ Wartość gruntu, budowli i urządzeń dzisiejszych Ciechocinka oceniona na 2 miliony rb. Całość urządzeń nie jest uważana za własność państwa, chociaż stoi pod zarządem generał-gubernatora warszawskiego, z ramienia którego ustanowiony Komitet specjalny z 4 członków prezesa i dyrektora złożony, zarządza dziś tak zdrojowiskiem jak i eksploatacją soli. Personel zakładu niema praw urzędników państwowych a zakład płaci skarbowi wszystkie należytości i podatki na równi z innemi prywatnemi przedsiębiorstwami.
