Ta strona została uwierzytelniona.
Gdy słońca połowa
Do błonia się chowa,
I promień tęskliwy
Ucieka już z niwy;
Usiadam w milczeniu
Przy moim strumieniu!
A nurcik co pluśnie
To zaraz i uśnie,
I jakby z krzyształu
Przemija pomału,
I płynie i płynie
Przed okiem mi ginie!
