Strona:Paweł Staśko - Serce na śniegu.djvu/134

cie wysadzić panią z „Polonii“, tak, jak ją na nią wprowadziłem...
 — Boże, czterdzieści godzin? — zdziwiła się uroczo.
 Porucznik zrobił rozczarowaną miną i równocześnie począł szykować swój nieodstępny temat.
 — Zauważam, że panna Wichna czuję się u nas coraz gorzej. Gdzieś się tylko wciąż kryje, unika towarzystwa...
 Wcale nie — zaprzeczyła. — Morze było nieznośne, a więc sobie czytałam.
 — Hm, czytałam... jakby rozmowa nie była również miłą. Dajmy na to, choćbym miał książkę najciekawszą na świecie, tobym ją rzucił w kąt, byle tylko z panną Wichną rozmawiać, słuchać o jej przygodach w puszczy i...
 — No?
 — Patrzeć w jej śliczne oczy — dokończył szeptem.
 Uśmiechnęła się płocho.
 — Więc proszę patrzeć! — zawołała. — Ale co panu z tego przyjdzie?
 — Oh! Patrząc na panią czuję się szczęśliwy jakby w raju... I pragnąłbym, by te czterdzieści godzin przedłużyły się w lata, w nieskończoność...
 — Ojoj! To pan dopiero dobrze mi życzy, gdy jabym chciała już teraz być w Polanie — odpowiedziała z rozbrajającą naiwnością.
 Porucznik rozłożył ręce w bezradności.
 — Jaka pani nie dobra i jakie zimne ma serduszko.
 — Właśnie, że gorące jak ogień.
 — Gorące, lecz dla kogo?
 Zdziwiła się jak dziecko.
 — Ano dla siebie, bo jest moje.