Strona:Pamiętnik chłopca.djvu/15

przybyłego z tak daleka. Urodził się on w ziemi słynnéj, która dała Italii wielu znakomitych ludzi i daje jéj ciągle dzielnych pracowników i mężnych żołnierzy; w jednéj z najpiękniejszych części naszéj ojczyzny, gdzie są wielkie góry i wielkie lasy, gdzie mieszka lud pracowity, rozumny i śmiały. Pokochajcie go tak, aby nie spostrzegł, że jest daleko od rodzinnego miasta, aby poznał, iż włoski chłopiec w każdéj szkole włoskiéj znajdzie braci.
 To powiedziawszy, wstał i na karcie geograficznej, co to całą ścianę zajmuje, wskazał to miejsce, gdzie leży Reggio w Kalabryi. Potém głośno zawołał:
 — Ernest Derossi!
 Derossi, to ten, co ma zawsze pierwszą nagrodę.
 Derossi powstał z miejsca.
 — Chodź tu — rzekł nauczyciel.
 Derossi wyszedł z ławki i stanął przy stoliku, naprzeciwko małego Kalabryjczyka.
 — Jako pierwszy uczeń w klasie — powiedział doń nauczyciel, — uściśnij nowoprzybyłego w imieniu całéj klasy, w imieniu wszystkich jego towarzyszów; niech to będzie uścisk bratni od wszystkich dzieci Piemontu dla syna Kalabryi.
 Derossi uścisnął Kalabryjczyka, mówiąc swoim czystym, dźwięcznym głosem:
 — Witaj nam, towarzyszu!
 Kalabryjczyk pocałował go mocno, mocno, w oba policzki.
 Wszyscy klasnęli w dłonie.
 — Cicho! — zawołał nauczyciel — w szkole klaskać w ręce nie wolno!