Strona:PL Zygmunt Krasiński - Pisma T4.djvu/283

twarzy, opadła przyciskając spiekłe czoło do żelaznych łoża prętów.
 — Pomnij na Boga i świętą jego sprawiedliwość — zawołał rycerz — zlituj się nade mną, zlituj się ulubiona. Czyż chcesz mojej śmierci?
 — O nie, Henryku — odrzekła dziewczyna głosem nieoznaczającym już pomieszania, na chwilę bowiem ustąpiła gorączka i bladość zajęła miejsce rumieńca, kryjącego dotąd jej lica; lecz po tych słowach daremno siliła się coś dalej mówić, ruszała ustami, ale żaden głos z nich nie wychodził i daremno Henryk z Kaniowa objąwszy ją w ramiona, przyciskał kochankę, jak gdyby chciał część własnego życia z swych piersi w jej łono przelać.
 Wtem szybkie kroki dały się słyszeć na poblizkim kurytarzu, w oddaleniu wzniosły się tłumne głosy, ozwał się szczęk orężów i wnet drzwi z hukiem się otworzyły i wpadł młodzieniec. Henryk sięgnął do oręża, ale nowo przybyły choć był pomieszany i dzikim wzrokiem patrzył naokoło, nie zdawał się mieć nieprzyjacielskich zamiarów, owszem przybiegł do rycerza i ścisnąwszy za rękę, zawołał:
 — Przynajmniej jednego ocalę! — i spojrzał na Katarzynę, która usiłując powstać, z trudnością imię Ulrycha wymówiła.
 — Chodź — rzekł giermek — twój pan otoczony, wojewoda w niebezpieczeństwie.
 Dobył pałasza Henryk.
 — Gdzie? prowadź — ale zatrzymał wylatującego z komnaty Ulrych.
 — Wierz moim słowom, sam nie nie zdziałasz, biegnij lepiej do obozu.
 — Już niema obozu, wojsko do miasta się przeniosło.
 — A więc do miasta biegnij, jeśli ci miłe życie twojego pana.