Strona:PL Zola - Podbój Plassans.djvu/495

 — Słońce?... Zkądże mógłbyś mieć na plecach słońce... masz tylko księżyc!
 Zebrane grono przyjaciół wynagrodziło dowcip kapitana nowemi wybuchami śmiechu.
 — Księżyc? — powtórzył Mouret. — Kiedyż te smarkacze mogli mi to narysować... Proszę cię, mój drogi, strzepnij to ręką... bo miałem już nieprzyjemności z tego powodu.
 Kapitan uderzył z lekka po plecach tużurka, mówiąc:
 — Oto jest... już nie masz księżyca na plecach... musiało ci być bardzo z nim niewygodnie... Jesteś cierpiący?...
 — Tak, od jakiegoś czasu trochę niedomagam, lecz to nic groźnego — rzekł Mouret głosem obojętnym.
 Ponieważ zdawało mu się, że siedzący na ławce coś szeptali o nim, dodał:
 — Wkrótce wyzdrowieję, bo żona robi, co może bym wrócił do sił, dogadza mi, rozpieszcza mnie... Przedewszystkiem potrzebuję spokojności i zupełnego wypoczynku. Właśnie z tego powodu rzadko teraz wychodzę na miasto a nawet nie przychodzę gawędzić z wami. Lecz najniezawodniej niedługo wrócę do zdrowia i zacznę się zajmować interesami.
 — A wiesz, co na mieście gadają? — zapytał bez ogródek były garbarz. Oto wszyscy utrzymują, że nie ty, lecz że twoja żona jest chora!