Strona:PL Zola - Marzenie.djvu/110

chwytem. Wspaniałe urządzenie pokoju było cudownem tłem dla jej subtelnej urody. Chwilę panowało milczenie. Znowu powiedziała:
 — Więc postanowione?
 — Co takiego? — spytał z uśmiechem.
 — Nasze małżeństwo.
 Zawahał się. Na twarz wypłynął mu rumieniec. Zaniepokoiła się.
 — Czy się gniewasz?
 Ale on ściskał już jej ręce z czułością.
 — Postanowione. Jeśli sobie życzysz, to żadne przeszkody nie mogą istnieć.
 Twarz jej rozpromieniała się uśmiechem.
 — Nigdy cię nie opuszczę. Będziemy się wiecznie kochać!
 Nie wątpiła, że wszystko spełni się tak łatwo jak w Legendzie. Ani przeszkody, ani nawet opóźnienie nie przychodziło jej na myśl. Kochali się, czemuż mają być rozłączeni? Pobiorą się, nic prostszego. Głęboka radość napełniała jej serce.
 — Postanowione, prawda?
 Podniósł do ust jej małą rączkę.
 — Postanowione.
 Teraz spiesznie żegnała go, obawiając się, że nastanie świt. Pragnęła jak najprędzej podzielić się z rodzicami swoją tajemnicą.
 Chciał ją odprowadzić.
 — Nie, nie, sama znajdę drogę. Do jutra.
 — Do jutra.
 Felicjan patrzył za nią, jak biegła wzdłuż strumyka pod wielkiemi dębami. Przeszła przez furtkę i rzuciła się między wysokie trawy Clos-Marie. Biegnąc, myślała o tem, że nie wytrzyma do rana, że obudzi Hubertów, by im opowiedzieć wszystko. Napływ szczęścia nie pozwalał jej utrzymać dłużej