Strona:PL Zola - Człowiek zwierzę. T. 2.djvu/41

mość więcej tu nie pokazuje, bo inaczej prędko ja załatwię z nim rachunek...
 Jakób, zażenowany podobną sceną, nie wiedział, jak się wobec tego zachować.
 Czy ten wybuch gniewu był i ku niemu zwrócony. Czyżby mąż chciał go przestrzedz w ten sposób?
 Wkrótce jednak uspokoiły go słowa Roubauda, wyrzeczone tonem prawie wesołym:
 — Głupiec jakiś!... wiem przecież dobrze, że sama wyrzuciłabyś go za drzwi... Dajno nam szklanki i chodź wypij razem z nami.
 Poklepał Jakóba po ramieniu; Seweryna uspokojona także, uśmiechała się.
 Później pili razem i spędzili kilka godzin wesoło.
 W ten sposób Roubaud wpływał na zbliżenie pomiędzy swą żoną i kolegą, z miną najprzyjaźniejszą, nie myśląc wcale o możliwych następstwach.
 Ów wybuch gwałtowny, owa zazdrość podrażniona, stały się właśnie przyczyną większej zażyłości, czułości tajemnych i zwierzeń pomiędzy Seweryną a Jakóbem.
 Przyszedłszy na trzeci dzień i zastawszy Sewerynę samą, zaczął mówić o brutalnem postępowaniu Roubauda, oskarżał go i litował się nad Seweryną.
 Ona słuchała z oczyma załzawionemi, a z serca uciśnionego pomimowoli wydobył się potok skarg, tak dawno tłumionych.
 Jakób przekonał się jak dalece ta kobieta była nieszczęśliwą w pożyciu małżeńskiem.
 Od tej chwili mieli już przedmiot rozmowy w krótkich chwilach gdy znajdowali się sam na sam.