Strona:PL Zola - Człowiek zwierzę. T. 2.djvu/111

uczynić tego niepodobna... Zresztą on by ją teraz odepchnął...
 Caia jej wściekłość zwróciła się teraz ku tej kobiecie pomieszanej, szepczącej jakieś niezrozumiałe wyrazy.
 Mogłaby się rzucić na nią i zdusiłaby ją swemi silnemi rękami.
 Dlaczego tego nie czyni?... pragnie przecież zemsty... i zemści się!... o!... zemści z pewnością. Wie ona takie rzeczy o swej rywalce, ktéreby mogły zawieść ją do więzienia... a jednak chodzi ona wolna, swobodna, jak wszystkie nędznice, sprzedane starym, możnym i bogatym.
 Jej zazdrość, gniew, wściekłość, objawiały się jedynie w ruchach gwałtownych.
 Zebrała resztki chleba i owoców.
 — Skoro pani nie chce już więcej, oddam to innym.
 I wyszła.
 Trzecia wybiła, później czwarta, czas upływał powoli, wśród coraz większego znużenia. Gniew ogólny wzmagał się z każdą godziną. Zbliżała się noc ciemna. Czyżby ją trzeba spędzić wśród tego pustkowia?
 Ta myśl przerażała wszystkich.
 Mężczyźni wychodzili co dziesięć minut, aby się dowiedzieć o stanie drogi. Powracali ze smutnemi minami.
 Maszyna dotąd jeszcze zagrzebana była wśród stosów śniegu; niema najmniejszej nadziei, aby prędko ruszyć mogła dalej.
 Nawet dwie młode angielki, dotąd wesołe i uśmiechnięte, zaczęły płakać, zdenerwowane do najwyższego stopnia.
 W jednym z kątów młoda żona starego kupca