Strona:PL Zola - Człowiek zwierzę. T. 1.djvu/111

dział nam, że otrzymał jakąś depeszą... Zagwizdano, prędko wsiedliśmy znów do swego przedziału, gdzie tym razem, przeciwnie, nie zastaliśmy nikogo, bo wszyscy nasi towarzysze podróży pozostali w Rouen, co nas bynajmniej nie zmartwiło... I oto wszystko, wszystko, nieprawdaż, moja droga?
 — Tak, to wszystko.
 Opowiadanie to, jakkolwiek tak zwyczajne, sprawiło silne wrażenie na słuchaczach.
 Wszyscy mieli usta otwarte.
 Pan Cauche, przestawszy pisać, wywoła! ogólne zdziwienie, zapytując:
 — I jesteś pan pewnym, że w przedziale z panem Grandmorrinem nie było nikogo?
 — O, co do tego jestem pewien zupełnie.
 Dreszcz przebiegł po zebraniu.
 Tajemnica, która się tworzyła, przejmowała strachem, każdy czuł ziębnięcie skóry.
 Jeżeli podróżny był sam, któż go więc zamordował i wyrzucił z przedziału, o trzy mile dalej, przed samem zatrzymaniem się pociągu?
 W ciszy, jaka zapanowała, usłyszano złośliwy głos Filomeny:
 — No, to zabawne.
 Roubaud, czując, że mu w twarz patrzy, spojrzał na nią, kiwnął głową, jakby chciał także potwierdzić jej zdanie.
 Przy niej spostrzegł Pecqueux’a i panią Lebleu, którzy także kiwali głową.
 Oczy wszystkich zwrócone były w jego stronę, spodziewano się jeszcze czego innego, chciano wydostać z niego nowe jeszcze szczegóły, szczegóły zapomniane, które rozjaśniłyby tajemnicę.
 W tych spojrzeniach gorąco ciekawych nie było jednak żadnego oskarżenia; a jednak jemu się