Strona:PL Zola - Życzenie zmarłej.djvu/57

 — Pan więc uważasz mnie za godną uwielbienia? pytała dziewczyna.
 — Jak nikt inny! z zapałem odrzekł.
 — To niebezpiecznie. Pan narażasz się na niebezpieczeństwo wzięcia na serjo słów pańskich wypowiedzianych bez myśli. Na przyszły też raz we własnym interesie otoczę się strażą.
 — A to na co?
 — Byś pan niepotrzebnie nie silił się na grzeczności dziewczyny bezposażnej.
 — Nie rozumiem, wybąknął Lorin zmięszany.
 — Tem lepiej dla pana.
 Poczem skierowała rozmowę na inny przedmiot.
 — Słyszałaś pani o strasznym nieszczęściu, jakie wczoraj zdarzyło się na wyścigach? zapytał Lorin.
 — Cóż takiego?
 — Jeden z dżokejów przesadzając trzecią przeszkodę, złamał żebra.
 — Byłem przy tem, potwierdził jeden z blisko stojących mężczyzn.
 Joanna ściągnęła brwi, jakby pod wpływem wewnętrznej walki. Potem rzekła spokojnie:
 — Był, widać, niezręczny.
 Daniela, który stał nieopodal, przeszyły te słowa mrozem, serce uderzyło mu silniej. Nie mógł już dłużej panować nad sobą.