Strona:PL Zapolska - Wodzirej T. 2.djvu/121

 Tadeusz ramionami wzruszył.
 — Nic nie mówią! — odparł wymijająco.
 — Widziałeś tego... człowieka?
 — Kogo?
 — Pana hrabiego.
 — Nie... nie widziałem...
 — A!... nie przyszedł do biura?
 — Nie.
 Radolt uniósł się na łóżku i oczy szeroko otworzył.
 — Dlaczego?... czy nie może strawić swego tryumfu? czy wstydzi się tego, co uczynił?
 Głowa mu opadła na poduszki.
 — Ja na jego miejscu wstydziłbym się bardzo... — dokończył gasnącym głosem.
 Tadeusz kręcił się koło półeczek i przekładał książki. Postanowił milczeć i nie przyznawać racyi ani jednéj, ani drugiéj stronie. Neutralność wydawała mu się najwygodniejszą do zajęcia pozycyą. Zaduch, panujący w pokoju, dławił go. Wziął z tualetki wodę kolońską i nacierał sobie skronie. Poczem buteleczkę schował w kieszeń kurtki. Teraz szukał pod łóżkiem pantofli.
 — Pozwolisz, że się przebiorę? — zapytał z kurtuazyą wielkiego pana.
 Radolt śledził jego ruchy smutnemi oczyma.
 — Czy nie jesteś u siebie? — zapytał wreszcie półgłosem.