Ta strona została uwierzytelniona.
Wędrówka ziemska artysty.
(Przed wschodem słońca.)
Artysta (ustawia na stalugach portret otyłéj, szkaradnéj, pełnéj pretensyi kobiety; lecz za pierwszem pociągnięciem pędzla zdejmuje go).
Ta twarz szkaradna pędzel mi wytrąca.
Mamże porzucić ten poranek boski,
Gdy spoczywają przedmioty méj troski,
Me drogie dzieci, żona kochająca.
Jutrznio! twym blaskiem ziemia się ożywia,
Serce młodzieńczém czuciem się roztkliwia,
I łzą cię błogą wita oko moje.
