Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/970

jąc się, aby jej się nie wymknęła część spadku po ojcu, usunęła nieprawe dziecię i nie zatrzymując się na tym pierwszym występku, zgładziła ojca, chcąc być wolną i jedyną posiadaczką jego majątku.
 Pan Villaret uczynił znak zgrozy.
 — To byłoby potwornem!... — zawołał.
 — Potworném, zgoda, ale nie możliwém...
 — Panna de Terrys nie znała Renaty...
 — Tak utrzymuje, ale może kłamać...
 — List Pauliny Lambert wspomina o niej bardzo pobieżnie.
 — To nic — nie znaczy, gdyż panna de Terrys z pewnością nie zwierzała się ze swemi planami przed swoją przyjaciółką.
 — Ależ ta Urszula?...
 — Może wspólniczka, zapłacona za to aby usunąć nieszczęśliwą Renatę...
 — A ta kobieta w żałobie, zgłaszająca się po dziewczynę?...
 — Dawna kochanka hrabiego, poszukująca swego dziecka.
 Sędzia śledczy objął rękoma czoło, wsparł łokcie na biurku i przez kilką nagle potrząsnął głową.
 — Pan nie wierzysz w związek tych dwóch zbrodni? — zapytał naczelnik wydziału śledczego. — Łączący je węzeł nie objawia się panu tak jak mnie?
 — Nie... Według mnie przypadek sprowadził pana na trop drugiej sprawy zupełnie niezależnej od