Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/701

nigdy nie ujrzała, gdyby nie ja... Ocaliłem ją, aby ją rzucić w twoje objęcia, ale ją kocham nad życie... Oddaj mi ją pani, przysięgam że ją uczynię szczęśliwą!...“ Czy sądzisz, że twój a matka będzie się wahała?
 Renata nic nie odpowiedziała na to pytanie, i wpadła w zamyślenie.
 — Jak długo ja tu jestem? — zapytała.
 — Od pięciu dni...
 — Pięć dni bez przytomności!
 — Ach! byłaś chora... bardzo chora! ale dzięki Bogu twoja młodość i starania lekarza zwalczyły chorobę.
 — Gdzieś mnie pan znalazł nieprzytomną i zabrał?
 Paweł wkrótkości opowiedział złowrogi dramat na moście Bercy.
 — Możesz pani sobie wyobrazić — dodał — co się we mnie działo, kiedym cię poznał...
 — Tak — szepnęła córka Małgorzaty... Przypadek który pana postawił na mojej drodze, jest prawdziwie cudowny. Bóg chciał aby tak było.
 — A to dobrze dowodzi, że Bóg nas przeznaczył jedno dla drugiego... — dodał młodzieniec z zapałem.
 Tym razem jeszcze Renata zachowała milczenie.
 Paweł po pewnej chwili mówił dalej.
 — Przed chwilą zadałem pani pytanie, o odpowiedź na które błagam... — Ludzie, którzy cię chcieli zabić, są twymi nieprzyjaciółmi, zawziętemi nieprzyjaciółmi... Nic nie dowodzi, czy dowiedziawszy się