Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/686

 Przyszło mu na myśl, aby pójść do Honoryny, ale zatrzymał go ten sam powód, który mu nie pozwolił złożyć zeznania w prefekturze policyi.
 Mówiła dalej.
 — Życie Renaty otacza tajemnica... Czyż mam prawo mówić bez jej upoważnienia, o zbrodni, względem niej usiłowanej?...
 Poprosimy czytelnika do chorej, w chwili porannej wizyty lekarza.
 Paweł, Juliusz Verdier i Zirza rozmawiali nie w pokoju gdzie leżała chora, ale w przyległym.
 — Ktoś zlekka zapukał dwa razy do drzwi.
 — To Maréchal... — rzekł Juliusz.
 Zirza pobiegła otworzyć.
 Młody lekarz wszedł i uścisnąwszy wszystkich za ręce, zapytał:
 — No, jakże tam chora?
 — Mówiliśmy o niej... — odrzekła studentka.
 — Czy od wczoraj nie zaszło co niespodziewaego?...
 — Tak jest.
 — Cóż takiego?
 — Leżałam na tej, sofie pogrążona we śnie, gdy nagle przebudziły mnie jęki...
 „Nie tracąc czasu, pochwyciłam spódniczkę i wbiegłam do pokoju kochanej chorej.
 „Zastałam ją siedzącą na krawędzi łóżka, czyniącą jakieś ruchy, wymawiającą z przestrachem niezrozumiałe zdania i usiłującą nadaremnie odpędzić ukazujące się i dręczące ją widma.