Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/608

 — Tak... sto razy tak, to ja!... otwórzże...
 W zamku dał się słyszeć zgrzyt klucza.
 Drzwi się uchyliły.
 — Zatrzymaj się pan chwilkę nim wejdziesz — rzekła — jestem w koszuli... uciekam...
 Właśnie też Paweł miał czas czekać!
 Popchnął drzwi i ujrzał Uciekającą postać nimfy, okrytą przezroczystą tkaniną.
 Trzymając świecę w ręku, wszedł do pokoju sypialnego.
 Studentka obudziła studenta.
 Juliusz Verdier zerwał się na równe nogi.
 — Co tam? — zapytał przecierając oczy. — Czy buda się pali?
 — Nie, mężusiu... — To nasz sąsiad z dołu, pan Lantier, ma do ciebie interes.
 — Ty, Pawle! — zawołał student medycyny kompletnie przebudzony, spostrzegając pomięszane oblicze przyjaciela. — Co tobie?... co się stało?...
 — Bardzo ważny przypadek... Wstawaj!...
 — W takie zimno! — Po co?
 — Idzie o życie młodego dziewczęcia?
 — Dziewczęcia?... — powtórzyła Zirza, która się okręciła firanką i pokazała tylko różowy buziaczek, stargane włosy i oczy błyszczące ciekawością.
 Przyszły lekarz wyskoczył z łóżka i wkładał na siebie ubranie.
 — Cóż to za dziewczę? — zapytał.
 — Powiem ci później... Teraz nie pora rozprawiać — tu idzie o życie... — Pójdź!