Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/584

 — Powtarzam raz jeszcze, że tu pani nikt nie pomoże.
 — Czy żeś pan się zmówił na mnie z memi nieprzyjacioły! — zawołała Urszula z rozpaczą.
 Doktór nie raczył odpowiedzieć na to nierozsądne oskarżenie. Wzruszył ramionami i dokończył opatrunku, nie odzywając się ani słowa.
 Poczem zapisał receptę, którą podał służącej, mówiąc:
 — Każ to zrobić, moje dziecko i co godzina zwilżaj bandaż... — co godziną, nie zapomnij...
 — Dobrze, panie doktorze.
 — Pani, — rzekł doktór zwracając mowę do Urszuli, która łkała nieprzerwanie, — od dziś za cztery dni będziesz mogła chodzić zapewniam cię, ale pod warunkiem, że niepowtórzysz próby, która ci się wczoraj tak niepowiodła...
 I wyszedł.
 Była ochmistrzyni Roberta Vallerand czuje, że ją ogarnia szaleństwo w bezczynności, mogącej kosztować Renatę honor i życie.
 Zaledwie przyjęła trochę posiłku i przez noc całą nie mogła zmrużyć oka.
 Jej twarz zmieniona, przygasłe spojrzenie, okazywały niewypowiedziane cierpienie duszy.
 Nazajutrz, w chwili nadejścia poczty oczekiwała listu.
 Zawiodła ją ta nadzieja, a ten nowy zawód zgnębił ją literalnie.