Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/494

 Przyjemna była piesza przechadzka.
 Dwaj towarzysze szli w milczeniu obok siebie.
 Paweł myślał o Renacie, która znikła z pensyi, i której już może nigdy nie zobaczy...
 Wiktor, który prawie nie wierzył w migrenę, zapytywoł sam siebie, jakie student mógł mieć tajemne zmartwienie.
 Przybyli na wybrzeże Magazynu, którem szli obok parapetu, po stronie Sekwany.
 Wezbrane wody szybko płynęły, tocząc ogromne kawały kry, uderzające o siebie z ponurym hukiem. Płomienie gazu odbijające się przy ich przepływie, wydobywały z tych brył lodu dziwne odblaski.
 Przeszedłszy plac przy Ogrodzie Roślin naprzeciw mostu Austerlickiego, młodzieńcy puścili się znowu wybrzeżem ciągnącem się wzdłuż dworca kolei Orleańskiej.
 Zaledwie od czasu do czasu wymieniali, z sobą przerywane słowa, lub pospolite zdania.
 Nareszcie doszli do mostu Bercy i zapuścili się na niego.
 Most był zawalony mnóstwem wozów.
 Wozy te były naładowane śniegiem, zebranym na ulicach, który zrzucano z mostu w Sekwanę i na nadbrzeża.
 Paweł i Wiktor oparci o poręcz, nachylili się aby popatrzeć.
 Olbrzymie kupy śniegu dochodziły aż do szczytu filarów położonych przy drodze, służącej do holowania.