Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/486

 — Milcz, Renato, milcz!... nie mogę ci nic powiedzieć i nic nie powiem...
 — Przynajmniej mi powiedz, czy moja matka jest godną mojego przywiązania...
 Urszula podniosła się na łóżku.
 — Wypełniam rozkazy zmarłego — rzekła drżącym głosem — i jedyną rzeczą którą ci mogę objawić jest ta: „nigdy nie ujrzysz twojej matki“!
 Dziewczę nie zrobiło żadnego ruchu.
 Rysy jej zachwycającej twarzy stały się nieruchome i przybrały pozór marmuru.
 — Być może... — odpowiedziała krótko, głosem ostrym jak ostrze stali — być może...
 — Powzięła postanowienie, tym razem nieodwołalne, niezmienne.
 Niepokój Urszuli dochodził do szczytu.
 Przerażał ją wy raz nagłej energii wyryty na twarzy Renaty.
 Drżąc zapytała:
 — Jakie są twoje zamiary, najdroższa?
 — Nie wiem, pani — odpowiedziała córka Małgorzaty tym samym metalicznym i lodowatym głosem. — Bóg mnie natchnie... Pójdę się modlić za matkę...
 I krokiem sztywnym, automatycznym, krokiem lunatyczki będącej we śnie magnetycznym — wyszła z pokoju Urszuli i weszła do swego.
 — Ach! — rzekła, ujrzawszy się samą — odebrany list dyktuje mi swój obowiązek! Pani Sollier jest posłuszną pośmiertnym rozkazom kata mojej matki!...