Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/341

 — Nie jestem sama.
 — A — rzekł Paskal z udaném zadziwieniem.
 Małgorzatą mówiła daléj:
 — Wczoraj przyjechał Jovelet, a ja mogę liczyć na niego.
 — Gdzież on jest?
 Chora obawiając się nowych zapytań, zmieniła przedmiot rozmowy.
 — Zatém, — rzekła, — przyjechałeś do Romilly jedynie aby zobaczyć się ze mną?
 — Spodziewam się, że o tém nie wątpisz... — pilniejszego nic nie miałem...
 — Jeszcze raz dziękuję... — zabawisz tutaj do jutra?
 — Tak... — Dopiero jutro odjadę...
 — Zjesz obiad w mojém pokoju, przy mojém łóżku.
 — Takie jest moje życzenie, jeżeli ci to nie zrobi subjekcyi.
 — Żadnéj... — Dziś czuję się, względnie, dobrze; nie dotrzymam ci towarzystwa przy stole, ale twoja obecność i rozmowa są dla mnie pożądane... — Będziemy mówili o tobie, o twoich przedsięwzięciach, interesach a szczególniéj o Pawle, o moim kochanym Pawle...
 — Tak, zapewne, — odrzekł Paskal chwytając tak dobrze nastręczającą się sposobność; — a ponieważ czujesz dla swego siostrzeńca tak żywe zajęcie, pomówimy o powziętym przezemnie projekcie, o któ-