Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/286

 Nazajutrz Paskal pożerał wzrokiem pisma perjodyczne.
 Potwierdzały one zgon Roberta Vallerand.
 Pewność, że Valta nie skłamał pod tym względem, cokolwiek uspokoiła przedsiębiorcę.
 Spokojniejszy czekał na wiadomość od swego wspólnika.
 — Z pewnością, — myślał — Valta nie może działać nie tracąc ani minuty... — musi on układać plany, wynajdywać sposoby wykonania i czekać właściwéj chwili, nie ryzykując tego, udanie się czego, mógłby narazić przez zbytek pośpiechu... Gdyby mu się przypadkiem nie udało, gdyby nie mógł dziedziczce przeszkodzić w przyjeździe, żegnaj ułudne zjawisko! Żegnaj nadziejo, jedyna podporo mojéj odwagi! — W miejsce ocalenia, upadek!
 I znowu, ufność jego zmieniła się w najdotkliwszy niepokój.
 Gdy na trzeci dzień z Romilly nie nadeszła żadna wiadomość, niepokój ten doszedł do szczytu.
 Dzienniki departamentu l’Aube, które przeglądał w czytelni, powiększały ten niepokój.
 Dzienniki te donosiły, że po pogrzebie deputowanego, w zamku Viry-sur-Seine zostało wszystko opieczętowane.
 Co Paskalowi wypadało uczynić?
 Czy miał się zgłosić jako sukcessor?
 Z pewnością nie, bo taki krok zniweczyłby plan jego wspólnika.