Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/167

 — Proszę wejść!
 Drzwi się uchyliły i na progu ukazał się Leopold, zbiegły z więzienia w Troyes, ubrany w swój manszestrowy garnitur, trzymając kaszkiet w ręku.
 — Pan Paskal Lantier?... — rzekł kłaniając się aż do ziemi.
 — To ja... — odpowiedział opryskliwie przedsiębierca, biorąc nowoprzybyłego za robotnika. — Jeżeli z jaką pretensyą to udaj się do kancellaryi werkmajstrów.... Jeżeli po odbiór pieniędzy, to do kassy.
 — Ani z jedną ani po drugie, proszę pana... odpowiedział Leopold uśmiechając się szydersko i postępując krok naprzód... Przychodzę w interesie... i to w interesie zupełnie osobistym.
 — Jestem zajęty i nie mam czasu do rozmowy.
 Leopold wszedł zupełnie i zamknął drzwi za sobą.
 — Czyś mnie nie słyszał? — zapytał Paskal niecierpliwie.
 — Słyszałem bardzo dobrze, gdyż jestem tak szczęśliwym, że nie jestem głuchym... To dla mnie nawet stało się bardzo użyteczném i może być takiém dla innych.
 — No, dosyć tego... nawet za wiele... Czy szukasz roboty?
 — Bardzo być może, panie Paskalu, ale pan wiesz, jest robota i robota...
 — Musiałeś się już dowiedziéć, że teraz wcale nie przyjmuję robotników.
 — Tak, z powodu zimna, które djabelnie szczy-