Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1400

 Wiktor zbliżył się do drzwi komunikacyjnych i zlekka zapukał w nie dwa razy.
 Dziewczę domyśliwszy się z odgłosu kroków, że to był jej sąsiad, pobiegła ku drzwiom.
 — Czy to pan, panie Wiktorze? — zapytała półgłosem.
 — Tak jest... Tylko nas te drzwi dzielą...
 — Mogę jej otworzyć...
 — Czy masz pani klucz?
 — Jest w zamku, po mojej stronie.
 — Spodziewałem się tego... otwórz więc pani.
 Renata odsunęła stoliczek toaletowy, który stał we framudze i otworzyła.
 Młodzi ludzie znaleźli się razem...
 — Wszystko jak najlepiej... — rzekł Beralle — w ten sposób będziemy mogli wygodnie rozmawiać, i żywy duch nie będzie wiedział że się znamy... na początek podam pani pewną myśl...
 — Jaką?
 — Czy pani nie znajdujesz za potrzebne uprzedzić pana Pawła, o nieobecności notaryusza, która nas zmusza do przedłużenia swego tutaj pobytu...
 — Uważam to za tak potrzebne, żem miała pana prosić o wysłanie depeszy...
 — W takim razie odchodzę, aby zatelegrafować na ulicę Szkoły Medycznej.
 — Idź pan...
 — Za kilka minut powrócę do pani.
 Wiktor wrócił do swego pokoju, od którego drzwi Renata za nim zamknęła; wyszedł z hotelu