Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1251

pani Laurier posyła do najlepszych klijentek pod pozorem, że ma lepszą minę i ułożenie niż ja... Odmawia gratyfikacyi, ta panna. Ja nie jestem dumna i biorę wszystko co mi dają... Ona mi włazi w drogę i nie cierpię jej.
 — Jest powód — odpowiedział Leopold ze śmiechem — tylko ja go uważam za zły.
 — Jak to? — zły?
 — Bezwątpienia... Panna Renata jest zachwycająca, prawdziwie zachwycająca i to nie jej wina, że ją pani Laurier ceni...
 Zeneida zagryzła usta i spojrzała na mówiącego z pod oka.
 — Wiesz pan — rzekła po jednej lub dwóch sekundach milczenia — teraz rozumiem, dla czegoś pan szukał ze mną spotkania, rozmowy... i dla czegoś mi pan dał kolczyki i dwie sztuki złota...
 — Doprawdy?
 — Tak panie, i jeżeli pan masz choć za grosz szczerości, to przyznasz, żem trafnie odgadła.
 — I cóżeś odgadla?
 — Wszystkie pańskie pytania są tylko pozorem! Jedna rzecz tylko pana interesuje, jedną rzecz tylko chcesz pan wiedzieć.
 — A tą rzeczą jest?
 — Jest to, co robi nasza panna, w której pan jesteś zakochany i którą pan chciałbyś bałamucić... Prawda?
 — A więc, tak, prawda rzekł Leopold, jakby pomimowoli.