Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1199

 — Patrz! patrz! patrz! — rzekł Jarrelonge tonem szyderczym. — Cofasz się, mój stary, ale już jest za późno... Nie trzeba było przed chwilą zblednąć jak ser śmietankowy, a potem zaczerwienić się jak rak... Gdybyś mi był od razu dał odprawę, mógłbym myśleć, żem się omylił i że ci nie groził ładny procesik w sądzie kryminalnym...
 Oskar tylko pozornie zachowywał zimną krew.
 Zgnębiony ostatniemi wyrazami Jarrelonge’a, nieszczęśliwy zaczął drzeć i wyjąkał:.
 — Cicho... ktoś idzie.
 Garson przyniósł piwo.
 Gdy wyszedł z gabinetu, Jarrrelonge zamknął drzwi i rzekł:
 — Bez próżnej gadaniny... nie ma czasu!... Jeżeli się chcesz wykręcić z tej sprawy, to odpowiadaj prędko i nie bałamuć... Pewnej nocy, w zeszłym miesiącu, pełniąc służbę znalazłeś woreczek skórzany zaczepiony łańcuszkiem o stopień wagonu Nr. 1326, który przybył z Maison-Rouge. Czy tak?
 — A! Godferdam!... Kto ty jesteś?
 Jarrelonge odpowiedział tonem łagodnym:
 — Jestem ten, co może pójść do naczelnika policyi w Antwerpii do biura głównego przy ulicy Orfevres pod Nr. 13 — (zły numer, mój stary!) — i jeżeli nie będziesz grzeczny, jednem słowem kazać zamknąć cię do ula...
 Belgijczyk wydał głuchy mruk i wydobył z kieszeni lichy nóż tandetny.