Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1123

 Przekonał go akcent brata. Nie miał żadnej wątpliwości.
 Jarrelonge oddychał swobodniej i spoglądał na sprawę mniej wylękłem okiem.
 — Listów nie było.
 — Było to jednem niebezpieczeństwem mniej; ale Renata, cudem żyjąca, stanowiła niebezpieczeństwo, przeciw któremu trzeba się było zasłonić.
 Leopold, który się niczego nie domyśla! — szepnął bandyta z przekonaniem.
 Paweł rozmyślał.
 — Mordecy którzy skradli ten woreczek, pochwycili papiery... — rzekł po chwili. Czemuż mi Bóg nie dozwolił, parę dni temu, dogonić człowieka, którego głos Renata poznała i któregom gonił dłużej niż godzinę.
 Jarrelonge znowu zadrżał.
 — A! a!... rzekł — to on był...
 I dodał melancholicznie:
 — Nie miło mi tutaj!...
 — Więc ten człowiek był jednym z morderców? — zapytał Wiktor Beralle.
 — O tem niepodobna powątpiewać...
 — Kroćset! — myślał Jarrelonge — a tom się gracko wywinął! Szczęściem że nie zna mnie z twarzy...
 Opowiadanie Pawła wywarło na słuchaczy głębokie wrażenie wzruszenie malowało się natwarzach wszystkich obecnych.