Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1111

 Czytelnikom z góry wiadomo, że tam nie mógł zastać nikogo.
 W istocie Jarrelonge nie liczył, aby mu się udało od razu, ale miał nadzieję, że zbiorze niejakie objaśnienia, dzięki którym trafi na ślad swego byłego wspólnika i odszuka jego nowe mieszkanie.
 Przybywszy na wspomnianą uliczkę, zdziwił się widząc otwartą na oścież bramę od dziedzińca pawilonu.
 Na dziedzińcu tym stał jeden z tych wielkich wozów służących do przewozu mebli.
 Dwaj ludzie zdejmowali z niego sprzęty.
 — Ktoś się wprowadza — pomyślał Jarrelonge — zatem on się wyprowadził... spodziewałem się tego, ale z tem wszystkiem nie jest mi to przyjemnem... Co robić?... Kto nie ryzykuje ten nic nie ma, sprobuję...
 Zbliżył się do tragarzy.
 — Czy osoba co się wprowadza jest tam? — zapytał jednego z nich.
 — Tak jest... w pawilonie.
 Uwolniony więzień bez najmniejszego wahania skierował się ku gankowi o trzech stopniach.
 W chwili gdy do niego dochodził, na prawo ukazała się kobieta w pewnym wieku.
 Jarrelonge ukłonił się jej.
 — Czy to pani — rzekł — wprowadza się tutaj?
 — Tak panie...
 — Więc może pani będzie łaskawa dać mi objaśnienie...