Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/110

 — Urszula pojedzie jutro do Romilly po lekarstwo.
 — To zapóźno... Obciąłbym żebyś co godzinę brał łyżkę przepisanego ci lekarstwa i to jaknajprędzej...
 — Ja jadę do Romilly, zabiorę z sobą twego służącego Klaudyusza a on je przywiezie...
 — Jak chcesz, kochany doktorze...
 — Gdybyś w skutek jakiej nieprzewidzianéj okoliczności poczuł zwiększające się bicie serca, zażyjesz natychmiast to lekarstwo...
 — Dobrze.
 Pan Taliandier wziął za kapelusz.
 — Do jutra, mój przyjacielu — rzekł ściskając przyjaźnie chorego za rękę — zabieram Klaudyusza.
 — Do jutra — powtórzył Robert.
 Urszula odprowadziła lekarza aż do drzwi salonu i powróciła do swego pana....
 — Panie Robercie... drogi pani Robercie... — wyjąkała klękając obok szezląga z oczyma zalanemi łzami.
 — Urszulo, — rzekł deputowany prawie z niecierpliwością, — jeszcze raz cię proszę, bez tych płaczów i słabości!... — Musisz się zgodzie z tém, co jest nieuniknioném! Dzięki doktorowi, wiem, wiele mi pozostaje czasu do rozporządzenia... — Skorzystam z niego, aby w zupełności uregulować swoje interesa... Wstań, moja dobra Urszulo, mamy z sobą do pomówienia.
 Pani Sollier usłuchała i wzięła krzesło.