Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/733

 Na odgłos dzwonka Misticot pobiegł otworzyć.
 Siostra Marya, jak to dobrze Scott zauważył, ukazała się w progu.
 — Ach! dzięki Bogu, to ty siostro! — zawołał mały sprzedawca medalików, wpuszczając zakonnicę. — Widząc cię tu, nie potrzebuję pytać, czyliś mój list odebrała.
 — Odebrałam go — odpowiedziała kuzynka Anieli; — lecz było to bardzo nieroztropnie z twej strony pisać do mnie, ponieważ ów list mógł być zatrzymanym przez mego wuja. Pojmuję niecierpliwość, wszakże w wielu razach, wyrozumiałym być trzeba.
 — Przebacz mi, siostro... — wyszepnął chłopiec. — Nie widząc cię wcale od ośmiu dni, obawiałem się, czyli nie nastąpił jaki nieszczęśliwy wypadek; nie licząc tego, że przez ten czas z nudów umierałem..
 — Panna Verrière była chorą.
 — Wszakże mam nadzieję, że nie niebezpiecznie?
 — W pierwszych chwilach byliśmy o nią w istotnej obawie, teraz jednakże powraca do zdrowia, z czego korzystając, odeszłam dziś od niej.
 — Cóż było powodem jej zasłabnięcia?
 — Smutek... zgryzota!
 — Zapewne z wyczyny małżeństwa z owym Arnoldem Desvignes?
 — Tak jest, niestety! Mój wuj jest niewzruszonym a swojem postanowieniu; porucznik Vandame odjechał do Tulonu.
 — Odjechał? — zawołał Misticot; — i zostawia wolne pole swojemu wrogowi?
 — Nie mógł inaczej postąpić... Znane ci okoliczności czyniły walkę niemożebną.
 — To prawda... Ach łotrzy... nikczemnicy!... Ileż oni dają cierpieć tej biednej pannie Anieli! Czy przynosisz mi, moja siostro, potrzebne objaśnienia do moich poszukiwań? Dowiedziałaś się o miejscu urodzenia Arnolda Desvignes?