Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/711

XVI.

 Wracając, wstąpili do magazynu obuwia na przedmieściu Montmartre, gdzie kupiwszy buciki dla Liny, szli dalej.
 Było już po godzinie drugiej.
 — No! ja cię pożegnm... — rzekł, zatrzymując się, Paweł.
 — Czemu nie doprowadzisz mnie do domu? — pytała Joanna.
 — Korzystając z wolnego dnia, pragnę załatwić moje interesu. Najprzód pójdę zapłacić owemu agentowi, poczem wrócę na obiad o siódmej. Przygotujesz dobry obiad, nieprawdaż? A masz przy sobie pieniądze?
 — Wszystkiego trzy franki.
 — Weź więc... — rzekł nikczemnik, dobywając dwa luidory z kieszeni. — Weź na dzisiejsze wydatki... A nie śpiesz się... idź zwolna.
 — Przyjdziesz więc punkt na siódmą godzinę?
 — Tak... na siódmą wieczorem.
 Joanna odeszła i wkrótce zniknęła na bulwarze. Biedna kobieta nie przeczuwała tym razem grożącej jej katastrofy. Przygnębiona zwykle i smutna, teraz przeciwnie, czuła się lekką, swobodną.
 Paweł okazywał jej tyle tkliwości. Jakiż wzrok ludzki byłby wstanie przejrzeć głąb duszy tego nikczemnika, który w chwili haniebnego opuszczenia matki wraz z dzieckiem wydarł nieszczęśliwej pieniądze, udzielone jej dla wydobycia się z nędzy.
 Nie spojrzawszy nawet za odchodzącą, poszedł w stronę ulicy Magdaleny.
 — Idźmy do Verrièra... rzeki sam do siebie. — Tam to owemu „kleszczowi“ nie przejdzie myśl poszukiwania mnie. Verrière nie ma zwyczaju mówić nikomu o swych osobistych interesach po za biurem. Kuzynka Aniela nie dowie się więc, żem został współpracownikiem jej ojca. Zresztą, zerwanie