Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/583

gi, jaką sobie nakreśliłem... Chcę panią ubezpieczyć przeciwko tobie samej, ukazując ci bezskuteczność twego oporu. Pomimo wszystko i wbrew wszystkiemu, będziesz moją żoną!... Zostałaś o tem powiadomioną... Teraz pozostaje mi tylko wyrazić ci mą wdzięczność, żeś raczyła udzielić posłuchania, o jakie prosiłem. Dzięki wyjaśnieniu, które nastąpiło, żadne niezrozumienie odtąd istnieć pomiędzy nami nie może, co zadawalnia mnie w zupełności.
 Tu, złożywszy ukłon głęboki, ów nędznik wyszedł z budoaru, udając się do salonu, gdzie oczekiwał bankier wraz z siotrą Maryą.
 Zakonnica podniosła się natychmiast, śpiesząc do Anieli.
 Pragnęła dowiedzieć się jaknajprędzej co zaszło i stanęła zdumiona na widok swojej kuzynki, pogrążonej w strasznej rozpaczy, żalnej łzami.
 — Ach! jakżem nieszczęśliwą! — szeptało dziewczę, wspierając głowę na piersiach siostry Maryi. Śmierć jedynem teraz byłaby dla mnie zbawieniem!
 Tu łkanie przerwało jej mowę.
 Jednocześnie w salonie bankier zapytywał swego wspólnika:
 — I cóż?
 — Upór panny Anieli jest niesłychanym... Szczęściem, iż posiadam środki na jego zwalczenie.
 — Jestżeś pewien pomyślnego ukończenia tej sprawy?
 — Najzupełniej.
 — Tem lepiej.
 — Jutro zrana mam wiele interesów na mieście do załatwienia — rzekł Desvignes. — Nie przybędę do biura, jak około trzeciej.
 — Pojutrze termin wypłaty La Fougera... nie zapomnij o tem.
 — Ja nigdy o niczem nie zapominam.
 Tu rozeszli się.