Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/428

 — Przyznajesz więc pan — mówił Arnold dalej — iż wszystko to, co mówiłem przed chwilą, jest prawdą. Stoisz wobec nieuchronnego bankructwa...
 — Rzeczywiście... majątek mój jest mocno zachwianym...
 — Może się znajdzie jaki sposób na podtrzymanie go. Właśnie chcę o tem pomówić z panem spokojnie. Przypatrz mi się pan dobrze... Czyliż mnie nie poznajesz?
 — Nie — odrzekł Verrière, utkwiwszy wzrok w mówiącego. — A jednak zdaje mi się, jakobym pana gdzieś widział.
 — Tak... widniałeś mnie pan raz jeden.
 — Kiedy?
 — W dniu, w którym pańska córka wracała z Marsylii wraz ze swą kuzynką, siostrą Maryą. Pan przyjechałeś po nie swem lando. Podróżując wraz z niemi, wychodziłem natenczas wialnie ze stacyi. Jakże... przypominasz pan sobie?
 — Tak... przypominam.
 — Ach! panna Aniela jest czarującą!... — zawołał Desvignes z uniesieniem. — Później nieco pomówimy o niej... A teraz, panie Verrière, zbierz pan, proszę, całą uwagę.
 — Zebrałem ją już... mów pan...
 — Przed dwudziestu trzema laty zaślubiłeś pan młodą wdowę, swoją kuzynkę, nazwiskiem Béraud...
 — Tak... — odrzekł bankier, kompletnie oszołomiony tak szczegółuwemi wiadomościami mówiącego co do swej osoby.
 — Byłeś pan naówczas starszym komisantem u bankiera, z nader piękną pensyą; miałeś złożone oszczędności. Żona przyniosła panu milion w posagu. Był to początek wspaniałej fortuny, jaką zbudowawszy, pozwoliłeś jej się następnie rozpaść w ruinę. Znałeś pan brata swej żony?
 — Którego? było ich kilku... Rodzina ta jest bardzo liczną.
 — Mówię o Edmundzie Béraud.
 — O tym, który był wychowańcem szkoły górniczej?
 — Właśnie...
 — On już dawno nie żyje.