Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/346

stołu najbardziej zbliżonego ku obu rozmawiającym, słuchał ich chciwie.
 — O tego samego... — mówił Misticot dalej — pamiętasz, ojcze, jakem ci wspominał iż on nazywa się Wiliam Scott.
 Arnold nie tracił ani jednej sylaby.
 — O niego to chodzi widocznie... — wyszepnął.
 — Cóż zatem mój chłopcze? — pytał stary Loriot.
 — Ów człowiek zaprzeczał, utrzymując iż nie jest Will Scottem.
 — Boś się pomylił. Ileż kroć razy bierzemy jednych ludzi za drugich... Łudzi nas podobieństwo.
 — Dzisiaj mam pewność iż się nie myliłem.
 — Kłamałby więc zatem ów człowiek?
 — Był to przebrany woźnica, przysiągłbym... Jak przysiągłbym zarówno, że ów powóz był ukradzionym.
 — Co ty mówisz? — zawołał stary woźnica, podskoczywszy na krześle z zaniepokojeniem; ja więc miałbym być przechowywaczem kradzionych rzeczy?... Ja Loriot, znany z uczciwości w całym Paryżu! Ja, który w dobrej wierze kupiłem i zapłaciłe za konia z powozem tyle co warte były? Nie... nie! to wszystko są twoje urojenia, na i akie nie posiadasz dowodu.
 — A jeśli ja ci go, ojcze, przedstawię?
 — Kończ prędko tę sprawę... siedzę jak na rozżarzonych węglach.
 — Posłuchał więc... Przed kilkoma dniami wszedłem do restauracyi Pod królikiem w Montmartre.
 — Znam, znam ów zakład... Nieraz tam strojnych panów i panie woziłem.
 — Will Scott wraz ze swym towarzyszem niejakim Trilbym znajdował się tam wtedy. Rozmawialiśmy, poczem sprzedałem każdemu z nich po jednym medaliku, jakiemi prowadzę handel stojąc w pobliżu kościoła.
 — No... i cóż dalej?
 — Otóż dziś rano po ślubie, jadać tu dla ostatecznego