Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/307

 Przebiegły irlandczyk zręcznie się wymknął z tej sprawy, lecz według wszelkiego prawdopodobieństwa, Misticot zachował niejakie podejrzenia.
 Zaciekawiony, mógł się pytać, opowiadać komuś o swem spotkaniu, a kto wie, czyli powyższa okoliczność nie posłużyłaby do wykrycia prawdy.
 Wróciwszy do swego mieszkania na ulicę Lepie, Scott zastał tam Trilbego, który ujrzawszy go, zawołał niecierpliwie:
 — Gdzieżeś tak długo siedział, u czarta? Umieram z głodu i pragnienia, idźmy na śniadanie.
 — Mamy coś ważniejszego na teraz... — rzekł Scott poważnie.
 — No... cóż takiego?
 — Zmienić mieszkanie nam trzeba.
 — Zmienić mieszkanie? — powtórzył Trilby.
 — Tak... i to jaknajprędzej.
 — Dlaczego? mucha cię w nos ukąsiła?
 — Raczej komar, nazwany Misticotem.
 — Ów mały sprzedawca medalików?
 — Tak... właśnie...
 — Nic nie rozumiem.
 — Siadaj... zaraz wyjaśnię ci wszystko.
 Tu Scot opowiedział szczegóły spotkania, znane czytelnikom.
 Trilby, słuchając, zmarszczył czoło z niezadowoleniem.
 — Do pioruna! — zawołał, gdy Will ukończył opowiadanie; — czemuż temu przeklętemu komarowi karku wtedy nie nakręciłem! No! niechaj się tylko zdarzy sposobność, nie wypuszczę go z rąk moich napewno. Rozważywszy jednak dobrze to wszystko, widzę, iż nazbyt się trwożysz.
 — Tak sądzisz?
 — Bezwątpienia... Dlaczegóż nie miałby się znaleźć ktoś podobny do Will Scotta z cyrku Fernando? Wszak bezustannie spotykamy ludzi do siebie podobnych.