Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/180

 Przytomność wróciła w jednej chwili nieszczęśliwemu. Jakkolwiek rzeczywistość nieprawdopodobną się zdawała, stanęła ona przed nim w całej swej surowości.
 Béraud wdziawszy kapelusz rzekł drżącym z lekka głosem:
 — Jestem gotów.
 Służący, wynosząc kuferki, zostawili drzwi otwarte od trzynastego numeru.
 Agent komisarza wyszedł najpierwszy, po zanim Béraud, a wreszcie komisarz, zamknąwszy drzwi za sobą.
 Zeszli wszyscy w głąb korytarza.
 Zarządzająca hotelem patrzyła przez okienko, wycięte w ścianie swego biura.
 Mężczyzna w szarfie zbliżył się do niej mówiąc:
 — Zasłużyłaś pani na wynagrodzenie, jakie bez włócznie nadesłanem ci zostanie.
 Kobieta skłoniła się w milczeniu.
 Jednocześnie ukazali się w korytarzu dwaj hotelowi służący.
 — Bagaże już są umieszczone i przytrokowane, rzekł jeden z nich; szczęściem że na tłumoczkach jest gruba skóra, inaczej deszcz na wskroś by je przemoczył, ponieważ leje potokami.
 W rzeczy samej, ulewa była tak gwałtowną, jak gdyby się otwarły wszystkie upusty niebios.
 Trzej mężczyźni zbliżyli się do powozu, u którego okna zapuszczone były zasłonami.
 Agent, otworzywszy drzwiczki, wsiadł pierwszy.
 — Racz pan wsiąść... rzekł komisarz do kupca dyamentów.
 Béraud, wsiadł.
 — Do Prefektury! — zawołał komisarz, wsiadając kolejno i zatrzaskując drzwiczki za sobą.
 W powozie wyż wymienieni trzej mężczyźni w ten sposób się umieścili: