Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/136

 Drgnął, a uderzywszy w łokieć Trilbego, szepnął mu zcicha:
 — Medalik...
 Trilby zrozumiał znaczenie tego wyrazu.
 Arnold, mrugnąwszy zlekka na obu, zdawał się nie widzieć potem wcale dwóch Irlandczyków i począł zajadać swój obiad, przedłużając go umyślnie, poczem zażądał kawy i zapalił wielkich rozmiarów cygaro.
 Obiadujący poczęli wychodzić jedni za drugiemi.
 Około ósmej w sali pozostał tylko Arnold, Scott i Trilby.
 — Przybyłeś zapewne do Paryża po uwolnieniu się ze służby, panie marynarzu? — zapytał go ten ostatni.
 — Tak, ukończyłem już lata moich wypraw — odrzekł zapytany i urządzani sobie dzisiaj małą ucztę Baltazara.
 — Jestżeś marsylijczykiem?
 — Rodowitym... z Canebière. Szczycę się tem... Znasz Marsylię?
 — Znam ją doskonale, obadwaj z moim kolegą podziwiamy to piękne, rodzinne twe miasto.
 — Pójdź więc tu bliżej... wychylimy butelkę szampana za pomyślność mego rodzinnego kraju.
 Scott wraz z Trilbym zasiedli obok Arnolda, który, kazawszy podać usługującemu butelkę Moet’u, napełnił nim szklanki.
 Skoro posługujący wyszedł, mniemany majtek pochylił się ku obu towarzyszom, zapytując zcicha:
 — Wykonaliście moje polecenia?
 — Już... — odrzekł Will Scott; — wyrzucono nas z cyrku Fernando.
 — Powóz?
 — Kupiony wraz z koniem.
 — Poszukajcie więc teraz stajni z wozownią w Paryżu i najmijcie takowe na tydzień. Skoro nadejdzie chwila działania, Scott w ubiorze woźnicy siądzie na kozioł i będzie powoził.