Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/1206

 Biedne dziewczę zadrżało pod tym uściskiem.
 Arnold, ukłoniwszy się, ujął jej rękę na której złożył pocałunek.
 Nie usunęła jej panna Verrière, posłuszna zleceniom zakonnicy, starając się pokryć o ile zdołała wstręt, jaki czuła dla tego człowieka.
 — Jeszcze pięć dni oczekiwania — wyszepnął z cicha nikczemnik — szósty dzień, będzie dli mnie dniem najwyższego szczęścia. Lecz pani jesteś cierpiącą? — dodał, bacznie się w nią wpatrując — twa ręka zlodowaciała!..
 — Cierpiącą... nie! — odrzekło dziewczę — lecz smutną, stroskaną.
 — Zkąd... o co? — zapytał Verrière.
 — Moja kuzynka dziś rano odjechała.
 W tych kilku wyrzeczonych krótko przez Anielę wyrazach, Desvignes dosłyszał jakoby dźwięk żałobnego dzwonu, oznajmującego katastrofę.
 Przeczucie nieszczęścia nim owładnęło.
 — Jakto... siostra Marya wyjechała? — zawołał bankier.
 — Tak.
 — Gdzie... po co?
 — Nie wiem. Wezwana przez Zgromadzenie sióstr Miłosierdzia, odjechać musiała.
 — I tak bezzwłocznie... w jednej chwili? — dodał Arnold — wpatrując się badawczo w oblicze panny Verrière.
 — W rzeczy samej... to dziwne — rzekł bankier.
 — List był krótkim, wzywał ją do domu Zgromadzenia sióstr, bez żadnych objaśnień.
 — Lecz w każdym razie będzie pisała do ciebie.
 — Przyrzekła mi to i dotrzyma, mam nadzieję.
 Oznajmienie, iż obiad na stole, przerwała powyższą rozmowę.
 W jadalni nie było już mowy o zakonnicy.