Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/1130

 W owej chwili postać tej kobiety mścicielki była w rzeczy samej przerażającą.
 Blada i nieruchoma, jak statua marmurowa, utkwiła w swego dawnego kochanka i rywalkę spojrzenie, pełne pogardy.
 Z ust jej wybiegło jedyne słowo: „Nędznicy.“
 Następnie, przystąpiwszy do Pawła, rzekła ponuro:
 — Twa córka umarła!
 — Umarła... — powtórzył bezwiednie — Lina umarła?...
 — Umarli z głodu, zabita przez ciebie!
 Wiktoryna ukryła twarz w dłoniach. Joanna mówiła dalej:
 — I na jej grobie poprzysięgłam zemstę. Jesteście nikczemni oboje, zostawiani wszakże innym prawo ukarania wiarołomnej żony. Sama ukarzę człowieka, który mnie uwiódł, oszukał; tego nędznika, który mnie rzucił na bruk uliczny bez dachu i chleba, tego potwora, który zabił mą córkę. Jego ukarać poprzysięgłam i spełnię moją, klątwę!
 Tu, wsunąwszy rękę do kieszeni, wyjęła ją uzbrojoną rewolwerem, a wycelowawszy w Pawia Béraud, nacisnęła cyngiel. Jednocześnie wraz z hukiem wystrzału, rozległ się jęk głuchy, wybiegły z piersi śmiertelnie ranionej Wiktoryny.
 Paweł, spostrzegłszy grożące jej niebezpieczeństwo, wyciągnął rękę dla odwrócenia kierunku kuli. Nie ocaliło to jednak nikczemnika.
 Joanna strzeliła powtórnie, poczem zachwiawszy się, padła na kolana.
 W chwali tej wyszedł Eugeniusz Loiseau i skoczył na Pawła.
 Obryzgana krwią dwóch ofiar dzika wykonawczyni sprawiedliwości, w zupełnem obłąkaniu, rzuciła broń i poczęła biedź przez ogród, nie wiedząc sama, gdzie i dokąd idzie.
 Nagle zabrakło jej gruntu pod nogami.
 Usłyszano straszny krzyk, potem upadek ciała, pod cię-