Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/1113

 Podniósłszy się, postąpiła ku drzwiom. Wziąwszy za klamkę, miała już wyjść, gdy jednasz obecnych w sali nadzorczyń zastąpiła jej drogę.
 — Czy pani nie znasz reguł tego zakładu? — wyrzekła.
 Joanna zacinała się.
 — Reguł? — pomorzyła zcicha.
 — Tak... surowo jest zabronionem wynosić na zewnątrz chleb, jaki się tu daje.
 Biedna matka pobladła.
 Chciała zaprzeczyć, przerwała jej dozorczyni:
 — Patrzałam na ciebie, me dziecię — rzekła łagodnie — widziałam, żeś wsunęła prawie cały swój chleb do kieszeni.
 — Prawda! — odpowiedziała Joanna, składając ręce błagalnie — jednak przez litość pozwól mi pani zabrać ten chleb... To dla mego dziecka... dla mojej córki... dla mej biednej córki, która wraz zemną z głodu umiera!
 — Trzeba ci było przyprowadzić z sobą swą córkę.
 — Leży w łóżku ciężko chora... głód ją zabija!
 Tu nieszczęśliwa matka, dobywszy z kieszeni kawałek chleba, ukazała go dozorczyni.
 — To dla niej... — wylękła. — Odbierzesz-że mi go pani?
 — Tak... ponieważ ściśle do przepisów stosować się nam nakazano — odpowiedziała wzruszona, chleb odbierając. — Reguła jest niewzruszoną, musimy ją szanować, chcąc szanować samych siebie. Zjedz pani tutaj ten chleb, ponieważ widzę, że potrzebujesz posiłku i przyjmij odemnie ten drobny datek, jaki ci z serca ofiaruję. Będziesz zań mogła dla dziecka kupić pożywienie.
 Joanna uścisnęła z wdzięcznością rękę, podającą jej tyle potrzebną pomoc, a złożywszy na niej pocałunek, jąkała ze łzami:
 — Och! dzięki ci, pani... stokrotne dzięki!
 Poczem, zapomniawszy o dręczącym głodzie i o spożyciu na miejscu przeznaczonego jej chleba, szybko wybiegła.
 Ulica Lobineau leżała w oddalonej części miasta.