Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/1089

 Matka położyła jej rękę na ustach, jak gdyby chcąc powstrzymać skargę dziecka, a jednocześnie agent, nakreśliwszy coś pozornie na fartach konotatnika, dobytego z kieszeni, wyszedł z pokoju wraz z gospodynią.
 — Ach! to okropne... — taż rzekła — obie te istoty umierają z głodu!...
 — No... no! — odparł inspektor — mała ma jeszcze w uszach złote kolczyki, warte do trzech franków... Będą miały za co kupić sobie chleba. Nie troszcz się pani o nie, przestrzegam... Nie mogę cię dziś objaśnić bliżej, lecz kiedyś pożałujesz, iż nazwisko tej kobiety figuruje na liście twych lokatorów. Nie zapominaj pani o tem, co ci mówiłem, pamiętając, że najmniejsza niedyskrecya z twej strony sprowadziłaby ci wiele zmartwienia.
 Po tych słowach, pożegnawszy ją, wyszedł.
 Na rogu ulicy Lobineau oczekiwał powóz. Wsiadł weń, wołając na woźnicę:
 — Ulica de l’Ecole-de-Médicine!
 W pięć minut później powóz przystanął, lecz w miejsce inspektora policyi, wysiadł zeń Wiliam Scott w ubiorze rzemieślnika bez roboty, burgundczyka.
 Wszedł do składu wódek pod Srebrnym Czopem.
 Powróćmy jednak do domu przy ulicy Lobineau.
 Lina, objąwszy szyję matki rękoma, powtórnie wołała:
 — Mamo... jam głodna!
 Joanna płakać już teraz nie mogła.
 Jak niegdyś u Maryi-Antoniny, owej królowej męczennicy, łzy wyschły w jej duszy zbolałej.
 Zaniknęła się sama w sobie, jej rozpacz stała się milczącą, ponurą.
 — Nieco cierpliwości, kochanie... — odpowiedziała dziecięciu. — Spałaś, nie chciałam cię więc samą pozostawiać, lecz zaraz pójdę za kupnem chleba.
 To mówiąc, powiodła po pokoju przerażonym wzrokiem.