Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 6.djvu/110

 — Panie hrabio, jestem na twoje rozkazy. Gdzie można ci przysłać mych świadków?
 — Jestem bardzo ubogim, rzekł Jerzy. Mieszkam na wyżynach hotelu Saint-Phar. Nie chciałbym ażeby pańscy świadkowie po tylu piętrach do mnie się trudzili. Racz mi pan powiedzieć gdzie moi z twoimi porozumieć się mogą?
 — W Wielkim Hotelu, rzekł Aleosco. Tam dotąd mieszkam jeszcze.
 — Jutro więc o dziesiątej rano będą u pana.
 — Oczekuję ich.
 Oba pokłonili się sobie wzajem, i Tréjan nie spojrzawszy wcale na Fanny, wyszedł z salonu.
 Zaraz po jego odejściu powstał szmer, coś nakształt burzliwego brzęczenia. Każdy udzielał zcicha sąsiadowi swych uwag i komentarzy nad tylko zaszłą co sceną.
 Fanny zakłopotana swem dziwnem położeniem, osądziła iż najlepiej będzie udać omdlenie, i uczyniła to z taką naturalnością, iż wszyscy uwierzyli w to zasłabnięcie.
 Książe Leon ująwszy ją na ręce jak dziecko, wyniósł do sypialni.
 Było to hasłem do ogólnego się rozejścia. Mała tylko liczba zaciętych graczów pozostała w około zielonego stolika kończąc partje rozpoczęte.
 San-Rémo wyprowadził Filipa Croix-Dieu, który nie chciał odejść podczas wyzwania Jerzego Tréjan, i oba z Andrzejem wsiedli do dowozu barona.
 — Gdzież jedziemy? zapytał tenże.
 — Do ciebie baronie.