Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 4.djvu/22

niecznie z panią pomówić. Tak jest, nieodwołalnie, w nader ważnej sprawie.
 — Przyjdź więc pan wtedy, gdy moja ciotka powróci.
 — Nie, nigdy! To, o czem chcę panią powiadomić, wymaga najściślejszego sam na sam.
 — Ależ ja nie przyjmuję nikogo.
 — Dziś jednak uczynisz pani dla mnie wyjątek. Wyjątki wzmacniają regułę, rzecz znana.
 Powyższą rozmowę prowadzili w połowie w mieszkaniu dwóch kobiet, w ten sposób Oktawiusz nie pozwalał Dinie zamknąć drzwi całkowicie, jak ona nawzajem otworzyć mu ich ze wszystkiem nie chciała.
 Młodzieniec, wsparłszy się ramieniem o te drzwi, odmykał je zwolna, lecz uporczywie, usiłując tym sposobem swój zamiar do skutku doprowadzić.
 Roztargnienie dziewczęcia dostrzedz jej nie pozwoliło, iż drzwi się z cicha otwarły, z czego korzystając Oktawiusz wsunął się do wnętrza.
 — Panie! co pan czynisz? zawołała Dinah.
 — Wchodzę, jak pani widzisz, rzecz nader prosta.
 — Ależ ja niechcę żebyś pan wszedł!
 — Ja zaś przeciwnie, pragnę tego. Spojrzyj pani na mnie. Wszak nie wyglądam na złoczyńcę, ani mordercę.
 — To prawda panie, a jednak...
 — Jednak, chcesz pani zmusić mnie bym odszedł, uspokój się i posłuchaj mnie. Odejdę za kilka minut.
 — Zgadzam się wreszcie, tem więcej, iż nie mam sposobu, aby nie słuchać pana, odpowiedziała. Pójdź