Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 4.djvu/147

 Młodzieniec wbiegł do antresoli, gdzie czuwający lokaj wprowadził go do salonu.
 Filip de Croix-Dieu wyszedł na jego spotkanie.
 — Wizyta o tak spóźnionej godzinie przekonywa mnie, iż coś nadzwyczajnego zajść musiało, rzekł podając rękę przybyłemu. Cóż to takiego powiedz mi proszę.
 — Pojedynek, odparł Gavard.
 — Może być niczem, lub bardzo ważnym, to zależy od przeciwnika.
 — Oto jego nazwisko, rzekł Oktawiusz.
 Croix-Dieu spojrzał na kartę.
 — Ach! zawołał, to dziwne.
 — Słyszałem gdzieś, coś, o tym jegomości, wyrzekł młodzieniec, lecz gdzie, przypomnieć sobie nie mogę. Znasz go baronie?
 — A! wiem już, wiem! Mówią że to zapalczywy rębacz ten Grisolles?
 — Tak, niestety! rzekł Croix-Dieu.
 — Wszystko mi jedno. Ufam, że nie zginę. Zgadujesz teraz baronie co mnie sprowadza do ciebie?
 — Chcesz abym był jednym z twych świadków? Nieodwołalnie. Przyjmuję, naprzód przyjmuję. A teraz powiedz mi czy nie możnaby jakoś załagodzić tej sprawy?
 — Nigdy w świecie!
 — O cóż poszło? Jaki powód do zwady?
 Oktawiusz w krótkości opowiedział to, co baron, znał lepiej od niego.
 — Osądź więc, dodał, wszelkie układy są tu niemożebnemi, trzeba stanąć do walki.
 — Przyznaję to niestety! Ach! nierozważna młodości!