Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 2.djvu/8

 — Co pan rozkaże? odrzekł głos męski.
 — Pójdź do mnie.
 — Jestem, panie.
 Jednocześnie młody, wysoki chłopiec wszedł zwolna. Ubrany był w biały krawat, jasną kamizelkę, bronzowe pantalony. Długi płócienny fartuch zachodził mu pod szyję, a pod lewem ramieniem trzymał trzepaczkę z piór.
 — Która godzina? pytał Jerzy Trejan.
 — Dziesiąta, panie, tylko co uderzyła.
 — Dziesiąta rano, czy dziesiąta wieczorem?
 — Rano, odrzekł ze śmiechem Walenty. Pan nigdy by nie spał tak długo.
 — Napaliłeś w piecu?
 — Już, panie i zamknąłem go. Huczy, jak gdyby w maszynie. Bez napalenia, trudnoby było tu wytrzymać. Niech pan patrzy jaki mam nos czerwony. Drżałem z zimna, czytając pańskie Figaro. Zima dokucza nie żartem. Stawy i rzeki zamarzły, ale, uprzedzam pana, iż nie mamy już w zapasie ani kawałka węgla.
 — Trzeba się o niego postarać.
 — Uczynię to natychmiast, skoro pan mi da pieniądze na zapłacenie dawnego rachunku.
 — Mamy czas jeszcze.
 — Nie, panie, nie mamy go wcale. Węglarz, już trzy razy przychodził z upominaniem się. Jest to dla mnie rzecz bardzo przykra; sam nie wiem, co mu odpowiedzieć.
 — Dobrze, dobrze! odparł żywo artysta, zapłacę mu.
 — Lecz kiedy? pytał Walenty z niedowierzaniem.