Strona:PL X de Montépin Tajemnica Tytana.djvu/500

robotnicy porzucali robotę jeden po drugim i zbliżali się do i tak już dosyć wielkiej grupy, która się zebrała pod drzwiami pawilonu...
 Kilka osób z tej grupy oddawało się żywej, jeżeli już nie gwałtownej dyskusyi. Twierdzenia najniewątpliwsze, przeczenia stanowcze były stawiane wzajem z równą zaciętością i pewnością siebie, ze strony mówiących.
 Słyszeć się dawały następujące zdania, wykrzykiwane przez głosy wrzaskliwe, ostre i przeciągłe zarazem, po których można łatwo rozpoznać w całej Francyi robotnika paryskiego; wszyscy bowiem tym akcentem mówią.
 — Ja ci mówię, że tak!...
 — Ja ci mówię, że nie!...
 — To prawda co ja mówię!
 — Kłamstwo wierutne!
 — Nie wiesz nawet od czego się zaczęło!
 — Znam doskonale całą rzecz od początku do końca...
 — Nie widziłeś nic!...
 — Nie widziałem bo nie widziałem, ale widziałem Motyla, który widział ucznia od Bourgiona z zakładu, co jest o dziesięć minut drogi ztąd, który znowu przechodził tamtędy około północy, o w pół do pierwszej, i widział wszystko tak dobrze jak ja teraz ciebie widzę...
 — A ja widziałem subjekta od Moreta, co ma sklep tuż obok Bourgiona, a on tam był właśnie wtedy kiedy się to stało...
 — Może i był, ale nie dobrze widział... a ten smarkacz co Motyl o nim mówi widział doskonale...