Strona:PL X de Montépin Tajemnica Tytana.djvu/492

 — A więc, przystaję, ale mały majątek matki pańskiej musi zostać nietkięty... Jest inny środek pokwitowania się ze mną, ponieważ utrzymujesz pan, żeś mi coś winien...
 — Inny środek?...
 — Tak...
 — Jaki?...
 — Ożeń się pan!...
 — Pan myśli mnie ożenić!... — zawołał młody człowiek zdumiony.
 — Chcę i ożenię... Znam pewną młodą panienkę, która nie jest bez majątku... spodziewam się uzyskać ją dla pana, a jak się ożenisz to mi oddasz ten dług urojony z jej posagu... No!... Cóż pan na to, panie Andrzeju!?...
 — Ja panie odmawiam... odmawiam najabsolutniej!...
 — Dla czegóż to?...
 — Bo nie mam zamiaru się żenić...
 — Co to gadać tak na ślepo!... Nie możesz przecież odpowiadać, że chcesz lub niechcesz nie poznawszy tej młodej panienki... Jest wcale ładna... pewno podoba się panu...
 — Nie chcę jej wcale widzieć...
 — To niedorzeczność!... Bo i cóż to panu szkodzi... chyba, że jesteś zakochany...
 — A więc tak, panie — przerwał Andrzej — jestem zakochany!... kocham bez nadziei!... ta, której oddałem moje serce nie może należeć do mnie, wiem o tem, ale przysięgłem sobie przynajmniej nie dać nigdy mojego nazwiska innej...