Strona:PL X de Montépin Tajemnica Tytana.djvu/460

mieć... o to na klęczkach... u nóg twych błagam cię i zaklinam!...
 I młoda dziewczyna, zamieniając słowa w czyn, padła z takiem uniesieniem i szybkością do nóg Jakóba Lambert, że nie zdążył jej powstrzymać od tego kroku.
 Pośpieszył podnieść ją, i łagodnie posadził napowrót na łóżko.
 — Powiem ci wszystko, drogie dziecko — rzekł biorąc ją za ręce, i jednocześnie całując ją po ojcowsku w czoło — i bądź pewną, moje usprawiedliwienie będzie zupełne...
 — Jeśli tak, to mów prędzej!... mój ojcze!... mów prędzej!... O! jakże ja będę szczęśliwa gdy te ciemności rozproszone zostaną!...
 — To nastąpi bardzo szybko.... Muszę ci naprzód powiedzieć o tym człowieku...
 Lucyna zadrżała.
 — O tym, który... przed chwilą... był tam? — szepnęła.
 — O tym, który dawał sam sobie nazwisko Maugirona, a który nazwisko to przybrał aby ukryć swoje własne — odpowiedział Jakób Lambert. — Dziś rano, w zakładzie, skoro mi przedstawiony został przez ciebie, nie poznałem go zrazu, tak umiał zmienić z niezrównaną zręcznością, twarz swoją, a nawet i głos!...
 — Znałeś go więc oddawna, mój ojcze?...
 — Znałem go kiedyś, moja Lucyno!... ale od wielu lat, nie było między nami żadnych stosunków... myślałem że umarł... przynajmniej miałem nadzieję... bo był moim śmiertelnym wrogiem...