Strona:PL X de Montépin Tajemnica Tytana.djvu/448

 — No tak!... tak!... mój dobry Piotrze — odpowiedziała — to ja... w mojej własnej osobie!...
 — Doprawdy pani, nie wiem czy śnię, czy na jawie panią widzę!...
 — O! nie jestem żadnem zjawiskiem, ani żadną marą!... nie śni ci się wcale...
 — Gdy pomyślę, że mógłbym był, w przypuszczeniu że to złodziej co nas okradł nocy ubiegłej, wystrzelić i zabić panią panno Lucyno!... dreszcze mnie przechodzą śmiertelne... włosy mi się na głowie jeżą!... Na szczęście, żeś pani się odezwała natychmiast, bo inaczej mógłbym był przypuszczać najrozmaitsze dziwy a na myśl by mi nigdy nie przyszło, że to pani idzie!...
 Podmajstrzy dodał po chwili namysłu:
 — Ale ja myślę... gdzież to pani tak szła sobie sama W nocy?...
 — Zmierzam sama, tam gdzie mnie ty Piotrze odprowadzisz... skorośmy się spotkali szczęśliwie.
 — Czy bardzo daleko ztąd?!..
 Dwa kroki...
 — Czy można wiedzieć jak się to miejsce nazywa?...
 — O! i owszem... dlaczegóżby nie.., Idę na „Tytana.“
 — Jakto! — wykrzyknął Piotr — pani idzie na Tytana!...
 — No tak...
 — I po cóż to, mój dobry Boże, jeśli wolno spytać?
 — Chcę widzieć ojca...
 — Ojca, o wpół do dwunastej w nocy!... północ niedługo!...
 — Cóż mnie obchodzi godzina?...